Από πολύ μικρή θυμάμαι ότι κάθε φορά που με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, εγώ απαντούσα με σιγουριά “Γυμνάστρια”. Τα αθλήματα ήταν η αγάπη μου. Όποτε δεν ήμουν στο σχολείο, ήμουν με μία μπάλα και έπαιζα ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Είχα σχηματίσει μία εικόνα για τον εαυτό μου ότι μόνο σε αυτά ήμουν καλή και ότι ο αθλητισμός ήταν ένα από τα ταλέντα μου γιατί σε όλα τα μαθήματα του σχολείου ήμουνα λίγο ας το πούμε….. “σκράπας”. Έτσι, σιγά σιγά άρχισα να διαμορφώνω αυτή την ιστορία για τον εαυτό μου και έλεγα “Φιλοθέη δεν είσαι έξυπνη, δεν μπορείς να γίνεις κάτι άλλο πέρα από Γυμνάστρια ή Στρατιωτικός”. Άρχισα να το λέω τόσες φορές που εν τέλει το πίστεψα και έπεισα και άλλους ανθρώπους γύρω μου ότι όντως έτσι είναι άρα μην έχετε υψηλές προσδοκίες από εμένα. Είχα ήδη αποφασίσει ποια είναι τα όρια των ικανοτήτων μου.
Μετά από κάποια χρόνια έτυχε να διαβάσω μία ιστορία του Χόρχε Μπουκάι που μου άλλαξε τη ζωή:
“Μια φορά ένα παιδί μαζί με τον μπαμπά του πήγανε να δούνε το τσίρκο. Εκεί το παιδί βλέπει έναν ΤΕΡΑΣΤΙΟ ελέφαντα έχοντας στο λαιμό του ένα σκοινί που ήταν δεμένο σε ένα στύλο καρφωμένο στο έδαφος. Το παιδί με απορία ρωτάει το μπαμπά του “Μπαμπά, ο ελέφαντας είναι τόσο δυνατός και τόσο μεγάλος που με μία κίνηση θα μπορούσε όχι μόνο να ξεφύγει από το σκοινί, αλλά να διαλύσει όλη την σκηνή γιατί δεν κάνει τίποτα;”
Ο πατέρας του απαντάει “Ο ελέφαντας αυτός, κάποτε ήταν μικρούλης σαν και εσένα και όποτε τον έδεναν στον ίδιο στύλο, πάλευε να ξεφύγει με όλη του δύναμη αλλά δε μπορούσε γιατί δεν ήταν αρκετά δυνατός. Πολύ καιρό προσπαθούσε αλλά κάποια μέρα σταμάτησε και ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ότι τελικά δεν είναι ικανός να τα καταφέρει, ότι δε μπορεί… και αυτό έγινε η πραγματικότητά του, οπότε ποτέ ξανά δεν προσπάθησε”.
Όλοι στη ζωή μας έχουμε διαμορφώσει μία ιστορία για το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και τι όχι.
Πότε ήταν η στιγμή που αποφάσισες ότι αυτά είναι τα όριά σου; Mέχρι εκεί φτάνω, μέχρι εκεί μπορώ; Μπορεί να μην το βλέπεις ως όρια ή περιορισμούς αλλά κρύβεται πίσω από τη φράση «Αυτός είμαι». Σκέψου πόσες φορές έχεις ακούσει αυτή τη φράση να τη λένε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου…. εσύ ο ίδιος.
Αν το σκεφτείς καλά, όλες οι αποφάσεις που παίρνεις στην ενήλικη ζωή σου είναι βασισμένες στις πεποιθήσεις, στα πιστεύω και στις αξίες που έχεις διαμορφώσει από την παιδική σου ηλικία. Πεποιθήσεις για το τι μπορείς να κάνεις και τι όχι, τι είναι σωστό και λάθος, τι σου αρέσει και τι όχι.
Αυτές οι πεποιθήσεις είναι που αποτελούν το γυάλινο ταβάνι σου και σε περιορίζουν χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.
Μπορεί να πιστεύεις ότι δεν έχεις κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες, κάποιο ταλέντο. Μπορεί να πιστεύεις ότι δεν έχεις κάποιο ιδιαίτερο πάθος για κάτι. Μπορεί να έχεις πει στον εαυτό σου πριν πολύ καιρό ότι δεν είσαι καλός σε κάτι που θα ήθελες πολύ να δοκιμάσεις να κάνεις οπότε δεν το έκανες.
Είμαι εδώ για να σου πω ότι ΟΛΑ τα παραπάνω δεν ισχύουν. Έχεις ταλέντα, έχεις πάθος και θα σου το αποδείξω.
Θέλω να φανταστείς ότι κάπου μέσα σου κρύβεται ένα κουτί που είναι γεμάτο θησαυρούς, είναι γεμάτο από ικανότητες, δεξιότητες, ταλέντα, πάθος και πάρα πολλά άλλα. Δεν ξέρεις που είναι, ούτε τι έχει μέσα και είναι κλειδωμένο καλά. Υπάρχει, όμως, ένα “μαγικό” κλειδί που ανοίγει το κουτί και βγαίνουν στην επιφάνεια σιγά σιγά οι θησαυροί.
Αυτό το κλειδί ονομάζεται ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ…ναι καλά διάβασες. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ.
ΠΩΣ;;; Πάντως όχι παρακολουθώντας το μάθημα, καθισμένος σε ένα θρανίο, ακούγοντας τον καθηγητή να εξηγεί τη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού και εσύ να σκέφτεσαι “Ααα ενδιαφέρον ακούγεται, νομίζω μου αρέσει, ας κάνω ένα μεταπτυχιακό σε αυτό”. Κάπως έτσι καταλήγεις στα 35 σου να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που δε δοκίμασες πρώτα, που δεν έζησες εμπειρίες, που δεν προσπάθησες να το ψάξεις περισσότερο γιατί εν τέλει η θεωρία διαφέρει πολύ από την πράξη.
Αν έχεις ζήσει εμπειρίες και ακόμα αισθάνεσαι ότι δεν είσαι σίγουρος, τότε σημαίνει ότι δεν έχει έρθει η σωστή εμπειρία, γιατί δεν έχουμε όλοι το ίδιο κλειδί.
Για να βρεις την καριέρα που θα σου αρέσει και ταιριάζει, θα χρειαστεί να προκαλέσεις τις πεποιθήσεις που έχουν σχηματίσει οι άνθρωποι γύρω σου για εσένα αλλά και εσύ για τον εαυτό σου. Θα χρειαστεί να ζήσεις, να αποτύχεις, να δοκιμάσεις πέρα από το αμφιθέατρο και το βιβλίο.
Μόνο μετά απο 3 χρόνια εθελοντισμό, 2 Internships στο εξωτερικό, 2 Internships στην Ελλάδα και ιδρύοντας τη δική μου επιχείρηση, μπορώ με σιγουριά να σου πω ότι ανέπτυξα τα ταλέντα μου και έχω βρει την καριέρα που μου ταιριάζει, αυτό που θα ανυπομονώ να πάω το πρωί στη δουλειά. Πλέον, όμως, ξέρω ότι αυτό μπορεί να αλλάξει, να εξελιχθεί γιατί έσπασα το γυάλινο ταβάνι και οι δυνατότητές μου δεν έχουν περιορισμό.
Ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις και εσύ, ξεκίνα τώρα και μη το αναβάλλεις άλλο.
Άσε σχόλιο